Τέμπη, 2023- Του Ηλία Π. Παπαγεωργιάδη: Πώς η επιλογή μου να δουλεύω πολύ με έκανε να μην μπω στο μοιραίο τραίνο...

 Τρίτη, 28.02.203. Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου...

Έπιασα την πιστωτική μου στο χέρι... μετά όμως σταμάτησα... ο Γρηγόρης πάντα με κοροϊδεύει για αυτό... Τον "είδα" να μου κάνει πλάκα...

Γ: "Πώς είναι δυνατόν να είσαι αποφασιστικός και ψύχραιμος στα σημαντικά, τα δύσκολα, τα δισεπίλυτα για εσένα και τους άλλους και την ίδια ώρα για μικροπράγματα να αλλάζεις γνώμη 10 φορές; Ανάποδος άνθρωπος..."

"Ναι, ρε Γρηγόρη", σκέφθηκα... "καλά τα λες εσύ... όμως αύριο έρχεται στην Αθήνα ένας νέος πελάτης από το Βουκουρέστι... έχει πληρώσει τόσα λεφτά, θέλει να του ξαναστήσω από το μηδέν την αλυσίδα με τα ζαχαροπλαστεία του, που είναι σε ελεύθερη πτώση... δείχνει ωραίο να του πω "σόρυ, αρρώστησα" και να αναβάλλω το ραντεβού μας;"

Κρατούσα την πιστωτική μου κάρτα στο χέρι...

Πρώτα η ξεκούραση και η υγεία;

Ή πρώτα η δουλειά και ο σεβασμός στον πελάτη;

Η ξεκούραση φάνταζε πιο θελκτική...

Η δουλειά σήμαινε 15 ώρες περπάτημα και οδήγηση την Πέμπτη... άλλες τόσες την Παρασκευή, μετά αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη και τα ίδια εκεί το Σάββατο...

"Ξεκούραση ή δουλειά;"

"Να πάρω το τραίνο; Ή να μείνω να δουλέψω, έστω και στα χάλια μου;"...

Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου 2023

Όσο η παρέα μου είχε πάει στην τουαλέτα, άνοιξα το κινητό μου και το google μου έβγαλε μία είδηση για τραίνα... στη Βουλή ο υπουργός Υποδομών Κώστας Καραμανλής διαβεβαίωνε... "το τραίνο είναι ασφαλές, παραλάβαμε χάος, όμως τώρα είναι όλα καλά" έγραφε η είδηση, μέσες άκρες...

"Τι τυχερός είμαι που υπάρχει το τραίνο!" σκέφθηκα, αναλογιζόμενος ότι είχα απευθείας σύνδεση από την Αθήνα στο σπίτι μου στην Κατερίνη, μετά από μόνο 3,5 ώρες διαδρομή. Χωρίς άγχος, χωρίς συχνά ούτε σήμα στο κινητό ("σε λίγους μήνες κλείνουμε 30 χρόνια κινητής τηλεφωνίας στην Ελλάδα. Είναι μάλλον νωρίς ακόμη να φτάσει η κινητή και στα τραίνα" αναλογίστηκα, γελώντας με τις διαβεβαιώσεις πως το 2004 τα τραίνα θα είχαν wi-fi). Έπαιρνα το τραίνο πολύ συχνά, δύο φορές τον μήνα, για να επιστρέψω στην πόλη μου και να δω την κόρη και τη μητέρα μου...

"Ασφάλεια, ηρεμία, ξεκούραση. Αυτό είναι το τραίνο" σκέφθηκα και χαμογέλασα, ενώ η παρέα μου επέστρεφε...

Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου 2023

Να έφταιγε το πολύ φαγητό; Ή μήπως ότι δοκίμασα κάτι που ήξερα πως μάλλον δεν μου ταιριάζει; Το fast food της προηγούμενης μέρας; Είχα όλα τα συμπτώματα βαρειάς τροφικής δηλητηρίασης... πονούσα πολύ...

Καθαρά Δευτέρα, 27 Φεβρουαρίου, 2023

Καλεσμένος σε τραπέζι στο σπίτι ενός πολύ στενού φίλου στην Αθήνα, δεν κατάφερα να παραμείνω για περισσότερα από 30 λεπτά με τους υπόλοιπους. Ζήτησα συγνώμη και μου έδωσαν ένα υπνοδωμάτιο για να κοιμηθώ. Ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση... και ένιωθα "εκτός έδρας"...

Τρίτη, 28 Φεβρουαρίου 2023

Ξύπνησα σε μαύρα χάλια... Όσα φάρμακα και να είχα πάρει, συνέχιζα να νιώθω πολύ άσχημα, αδύναμος, ταλαιπωρημένος... Η τροφική δηλητηρίαση με είχε νικήσει... Ακύρωσα όλα τα ραντεβού μου... προσπάθησα να κοιμηθώ ξανά...Όταν ξύπνησα, μία ιδέα μου ήρθε στο μυαλό! Μήπως να τα αφήσω όλα και να επιστρέψω στην Κατερίνη; Να μου κάνει η μητέρα μου καμία σούπα... να δω την κόρη μου... να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου... να ηρεμήσω; Μια ζωή την έχουμε, στο κάτω κάτω, δεν θα πάθαινα και κάτι, αν δεν δούλευα για 1 – 2 μέρες!

Άνοιξα το λάπτοπ μου... Μπήκα στο site της Τραινοσε... διάλεξα το βραδυνό δρομολόγιο εκείνης της ημέρας... Συνήθως έπαιρνα το πρωινό ή μεσημεριανό τραίνο, όμως εκείνη τη μέρα θα μάζευα τις δυνάμεις μου και θα έφευγα μετά τις 19.00 το απόγευμα... θα ήμουν στις 23.00 στο σπίτι μου στην Κατερίνη! Οι φριχτοί πόνοι υποχώρησαν λίγο μπροστά στη σκέψη αυτή...

Διάλεξα όπως πάντα την πρώτη θέση, άλλωστε η διαφορά με τις άλλες θέσεις ήταν μικρή... Θα κινούμουν όπως πάντα ανάμεσα στην πρώτη θέση και το κυλικείο, με το λαπτοπ ανοικτό για να δουλέψω, ή με ένα βιβλίο για να διαβάσω... ή θα κοιμόμουν, αν τα κατάφερνα! Διάλεξα τη θέση, συμπλήρωσα τα στοιχεία μου και έφτασα στη σελίδα για να πληρώσω, να περάσω τα στοιχεία της πιστωτικής μου κάρτας...

Έπιασα την πιστωτική μου στο χέρι... μετά όμως σταμάτησα... ο Γρηγόρης πάντα με κοροϊδεύει για αυτό... Τον "είδα" να μου κάνει πλάκα...

Γ: "Πώς είναι δυνατόν να είσαι αποφασιστικός και ψύχραιμος στα σημαντικά, τα δύσκολα, τα δισεπίλυτα για εσένα και τους άλλους και την ίδια ώρα για μικροπράγματα να αλλάζεις γνώμη 10 φορές; Ανάποδος άνθρωπος..."

"Ναι, ρε Γρηγόρη", σκέφθηκα... "καλά τα λες εσύ... όμως αύριο έρχεται στην Αθήνα ένας νέος πελάτης από το Βουκουρέστι... έχει πληρώσει τόσα λεφτά, θέλει να του ξαναστήσω από το μηδέν την αλυσίδα με τα ζαχαροπλαστεία του, που είναι σε ελεύθερη πτώση... δείχνει ωραίο να του πω "σόρυ, αρρώστησα" και να αναβάλλω το ραντεβού μας;"

Κρατούσα την πιστωτική μου κάρτα στο χέρι...

Πρώτα η ξεκούραση και η υγεία;

Ή πρώτα η δουλειά και ο σεβασμός στον πελάτη;

Η ξεκούραση φάνταζε πιο θελκτική...

Η δουλειά σήμαινε 15 ώρες περπάτημα και οδήγηση την Πέμπτη... άλλες τόσες την Παρασκευή, μετά αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη και τα ίδια εκεί το Σάββατο...

"Ξεκούραση ή δουλειά;"

"Να πάρω το τραίνο; Ή να μείνω να δουλέψω, έστω και στα χάλια μου;"

Η απόφαση

Πήρα στο τηλέφωνο τη μητέρα μου...

Η: "Μαμά, χίλια συγνώμη... αλλά θα μείνω για να δουλέψω. Αύριο έρχεται ένας πελάτης από τη Ρουμανία και..."

Σ: "Αγόρι μου, δεν το έχεις ανάγκη. Έλα εδώ να ξεκουραστείς, θα πάθεις κάτι και θα είναι πιο σοβαρό"

Η: "Μαμά, δεν σε πήρα για να το συζητήσουμε, αλλά για να σε ενημερώσω" της είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω.

Σ: "Εσύ ξέρεις, πρόσεχε τον εαυτό σου. Χωρίς την υγεία, δεν αξίζουν τα λεφτά"

Η: "Δεν το κάνω για τα λεφτά, μαμά... για το όνομά μου το κάνω".

Κάλεσα τον Γρηγόρη...

Η: "Θα μείνω εδώ, παρά τη δηλητηρίαση"

Γ: "Εσύ δεν μπορείς να μιλήσεις καλά καλά"

Η: "Θα ξεκουραστώ και θα είμαι καλύτερα αύριο"

Έκλεισα τη σελίδα για την πληρωμή του εισιτηρίου. Δεν θα πήγαινα με το βραδυνό τραίνο στην Κατερίνη...

Τα νέα

Τα φάρμακα και η εξάντληση με βοήθησαν να κοιμηθώ... ξύπνησα μετά τις 22.30, ίσως κατά τις 23.00... ζαλισμένος... κοίταξα τα κινητά μου... μηνήματα και αναπάντητες κλήσεις... θα είχα δουλειά την επόμενη μέρα, για να απαντήσω σε όλους...

Πρέπει να ήταν κατά τις 00.00 το βράδυ όταν κοιτώντας στο internet διάβασα για "σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, με 3 νεκρούς ως τώρα"...

Ενστικτωδώς πήρα τηλέφωνο στο σπίτι μου για να δω αν μητέρα και κόρη είναι καλά... τις ξύπνησα... όλα ήταν εντάξει...

Σ: "Αυτό δεν ήταν το τραίνο που σκεφτόσουν να πάρεις;" με ρώτησε η μητέρα μου και τότε το συνειδητοποίησα... δεν απάντησα, ήταν σα να με είχε κτυπήσει κεραυνός... μάλλον μου είπε και "καληνύχτα, αγόρι μου, πέσε να ξεκουραστείς", όμως δεν την άκουγα πλέον...

Και μετά...

Και μετά πέρασαν μέρες ατελείωτες που έκλαιγα μόνος μου...

Και μετά είδα τους πολιτικούς να μαλώνουν...

Και μετά είδα τα κομματόσκυλα και τους "γραμμητζήδες" να βρίζονται και να αλληλοκατηγορούνται... να κάνουν όλοι τους "επικοινωνιακή διαχείριση" της τραγωδίας...

Και μετά έμαθα πως οι νεκροί ήταν 57 και περίπου άλλοι τόσοι οι αγνοούμενοι. Σχεδόν όλοι νέα παιδιά...

Και μετά διαπίστωσα πως, όπως λένε οι Ρουμάνοι σε αυτές τις περιπτώσεις, αν πιστέψουμε όσα μας λένε "οι επίσημοι"... μάλλον "έφταιγαν οι νεκροί"...

Και μετά θυμήθηκα πως κοντεύω τα 50 και όλη μου τη ζωή δεν βλέπω την Ελλάδα να αλλάζει στην πράξη, παρά μόνο στα λόγια...

Και μετά για πολλά βράδια σκέφθηκα ότι αν δεν είχα παιδί, με χαρά θα προτιμούσα να ήμουν εγώ εκεί και να μην ήταν 100+ νέοι άνθρωποι... 

Και μετά αποφάσισα να μην ξεχάσω...

Μία απόφαση, μία ζωή

Σε αυτή τη ζωή φαίνεται ότι μου έχει συμβεί και άλλες φορές να γλυτώσω την τελευταία στιγμή, πριν καν γεννηθώ, όντας μικρός, μετά που έχασα τον πατέρα μου κλπ. Φυσικά, κανείς δεν ξέρει αν αυτό θα συνεχιστεί, μόνο ο Θεός γνωρίζει το μέλλον μας.

Ξέρω όμως ένα πράγμα: Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 δεν πήρα το μοιραίο τραίνο απλά και μόνο για να μείνω και να δουλέψω. Για να μην πει κανείς ότι "δεν του φέρθηκα σωστά", ότι δεν τίμησα τον πελάτη μου, ότι ο λόγος μου δεν είναι συμβόλαιο...

Αν είχα επιλέξει την εύκολη λύση...

Δεν θα είχα πάρει ένα "ημιθανές" project 10 ζαχαροπλαστείων στη Ρουμανία, που (μαζί με έναν εκ των κορυφαίων Ελλήνων pastry chefs Θανάση Τσαγκλιώτη) ανέστησα και πλέον πάει πολύ καλά, πουλώντας σε επαρχιακές πόλεις της Ρουμανίας το γλυκό όσο το πουλάνε και ακριβά ζαχαροπλαστεία της Αθήνας... 

Δεν θα είχαμε πετύχει με τον Γρηγόρη όλα όσα κτίσαμε πέρσι, στις 6 δουλειές μας...

Δεν θα είχα σκεφθεί και μετά πραγματοποιήσει την εκδήλωση "Ελλάδα 2024. Επιχειρείν, Ακίνητα, Επενδύσεις", που μαζί με 300+ ανθρώπους από όλη την Ελλάδα γράψαμε ιστορία και ξεκινήσαμε κάτι μοναδικό στο είδος του...

Αν είχα επιλέξει την εύκολη λύση, ή θα ήμουν στη λίστα αυτών που χάσαμε, ή στη λίστα αυτών που προς το παρόν θεωρούνται εξαφανισμένοι... και δεν θα έβλεπα ξανά όλους όσους αγαπώ...

Συνήθως λέμε ότι "δεν πρέπει να δουλεύεις πολύ, για να έχεις περισσότερο χρόνο για όσους αγαπάς". Ευτυχώς που το έκανα και εγώ τότε...

... στις 28 Φεβρουαρίου 2023...

Όταν διάλεξα τη δουλειά...

... για αυτό και γράφω αυτές τις γραμμές, που διαβάζετε τώρα.

Δεν ξεχνώ

Εσείς τι γνώμη έχετε; 

* Ο Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης είναι επιχειρηματίας και σύμβουλος επιχειρήσεων.